Spojrzenia ludzi....i ich osądy na temat anoreksji.

Przez lata wypracowywana pewność siebie i odwaga.
Zakopywany wstyd przed samą sobą. Do skrzyni upychany, wrzucany do bezkresnego wąwozu.
Otwieranie się na innych, na otaczający świat...wychodzenie do niego z wyciągniętymi rękoma i szeroko otwartymi oczami....by ujrzeć więcej...by już niczego nie ominąć.

Siła potęgowana Waszymi słowami....dawanie sobie prawa, by wierzyć, że to właśnie mi się udało.
Że ten zły sen już minął.., że obudziłam sie z tychże szaleńczych wód snu.

I nagle ten gwałtowny powiem wiatru.
Gałązki drzewa poruszane siłą tegoż wiatru targane na wszystkie strony zdezorientowane obecnością żywiołu, nie umiejące odnaleźć się w tejże sytuacji
uginają się,
łamią,
upadając roztrzaskują się o ziemiste podłoże.
Silne, wydawać, by się mogło korzenie, w rytm niezbadanej i nieprzewidywalnej burzowej melodii
poruszane przez sprawcze siły zewnętrzne wyrywają się ze swej bezpiecznej przystani.

Ludzie, którzy wiedzą lepiej, którzy znają Ciebie lepiej niż Ty, widząc cię zaledwie parę razy.

"Specjaliści" od choroby która zamieszkała Twoje wnętrze.

Budujący obraz Ciebie oparty na mglistym, iluzorycznym poczuciu własnej wyższości i dumy i mylnej wiedzy.

Słowem i czynem próbujący nakreślać architektonikę  przyszłej mnie.

Nie wiedząc tak naprawdę o mnie nic..niczym wróżka  z kryształowej kuli wyczytują moje przyszłe dni.

I ku ich rozczarowaniu powiem, że warto by było kulę wyrzucić za drzwi.

Bo wiem co mogę, a czego nie....

I próbując zagłuszyć te chore echa brzęczące w mojej głowie nie poddam sie.

Już dość mam.
Ktoś zarzucić by mi mógł że o życiu nadal tak mało wiem....
wiem za to dużo o umieraniu.

Spojrzeń ludzi już nigdy nie będę odczuwać jak szpilek  wbijanych  w me serce.

Ono już nie krwawi co noc..Już zabliźniwszy wszystkie rany nie pozwolę na to by ktoś swoją zazdrością,niewrażliwością czy niewiedzą zadał nowe.