Życie co nabiera wyraźniejszych kształtów....a ja nie bojąc się kroczę wciąż do przodu.

Coraz częstsze i dłuższe przerwy od bloga nieoznaczające przecież obumierania potrzeby i chęci gotowania/jedzenia/pisania.
Jakoś tak wychodzi...za późno wyciągnięty aparat przy posiłku,zabiegane poranki,popołudnia skąpane w (miłym) uczuciu zmęczenia.

Świat co staje się z każdą chwilą piękniejszy.
Życie co przyspiesza...i nie zgrzyta już niczym nienaoliwiona maszyna wypadająca z wytyczonych torów.

Jeszcze rok temu tak mało było mnie w tymże świecie.Tak dużo strachu we mnie.
Zaplątana w skomplikowaną sieć mechanizmów obronnych stojąca w miejscu z bagażem własnych doświadczeń myślałam,że nigdy nie znajdę sił by ruszyć.
By poruszyć cokolwiek co umożliwiało by jakikolwiek, najmniejszy nawet ruch.

Dziś posiadająca w sobie pewną odwagę czy też pewność idę do przodu.
Bojąc się jeszcze każdego przyszłego kroku nie zwalniam.nie zatrzymuje się...idę...ciągnę za sobą mój worek lęku i bólu...znalazłam koła które przymocowawszy do worka pozwalają lżej znosić trudy egzystencji.
I z każdym krokiem mole przeszłości co dziurawiły mi duszę stają się bledsze,mniejsze

Wierzę,że przyjdzie taki dzień ,w którym pozostanie z nich NIC.

Staję się niepoprawną optymistką??