Ze snu na jawę przez mgłę.Czy o anoreksji można zapomnieć?

I jeszcze zdarza się,że budzisz się w środku nocy

a tornado myśli przedziera się przez pokój

zatrzymując się na środku łóżka

kładąc się wygodnie koło Ciebie.

Mdły zapach mętnego powietrza mroku drażniący nozdrza.

Emocje docierające głębiej,wbijające Cię w poczucie totalnego rozgardiaszu.

Paznokcie wdrapujące się w mgliste poczucie bezpieczeństwa.

Usilne próby dryfowania na tej niepewnej tafli,która to minute temu  wydawałaby się spokojną melodią-

teraz zaś jej rytm burzący wszelki wewnętrzny ład przedostaje się poza granice twego ciała

zarażając to co znajdzie się w pobliżu.

Grzmoty uczuć.

Błyskawice co nie powinny nigdy się wydarzyć.

I znowu dociera do Ciebie wtóre poczucie winy.Zasiada wygodnie i swymi kościstymi paluszkami  rozgrywa dobrze Ci znaną acz nieprzyjemną dla ucha symfonię.

Ty-niczym bierny gap

zamykasz oczy

zaciskasz uszy

próbując usnąć ponownie

A melodyjna burza poczucia nieudolności egzystencjalnej rozbrzmiewając dalej w Tobie

zasznurowuje twe usta.

Ze piskliwym zgrzytem nie   naoliwionego trybu maszyny przyspiesza

wykolejając serce z właściwego pulsu….

Zombi przeszłości wypełzające  ze szpar umysłu.

I mógłby ten akt stać się sztuką dramatu czy tragedii

ale jest przecie inaczej.

Przecież postanowiłaś  sobie że już nigdy więcej Twój świat nie spocznie  na stronicach anorektycznej sonaty…

W archiwach wspomnień nosząc te dni kiedy każdy ranek zaczynał się płaczem jeszcze zamkniętych powiek.

Kiedy czas był Twym katem,co zamiast przyspieszać kurczył swe wskazówki.

Zniewolona przez własne ciało

Zamknięta w klatce własnego strachu i lęku.

Już znalazłaś odpowiedni klucz otwierający Cię na życie.

Już wiesz czym ono smakuje,jak przyjemnie kreśli radosne odcienie dnia

Więc skoro już wiesz że szczęście nie tkwi w dążeniu do zniknięcia.

Skoro czujesz ,że nie potrzebujesz już poczucia pełnej kontroli.

Skoro mapa twego “ja”  nie pokazuje już ucieczki.

Kiedy masz odwagę by walczyć z demonami.

Dlaczego jeszcze zdarza ci się na myśl o tym co było zapłonąć gorzkimi łzami?

Dlaczego miewasz dni kiedy to wszystkie wspomnienia odziane w strojne szaty niczym na dostojnym balu biesiadują w twojej głowie….

Czy uda Ci się zapomnieć o tym akcie życia?

Jest ono jak blizna,która ongiś była raną..dziś już  tylko szpecącą szramą.

Ale pamiętaj o tym ,iż każdy mankament można odpowiednio zapudrować-

tak aby w pewnych refleksach był zupełnie  nie widoczny.

Nikt nie jest bowiem  idealny….

A to,że czujesz jak mechanizmy chorobowe walą do twych drzwi i okien,

jak próbują mozolnie wślizgnąć się przez najdrobniejsze pęknięcia twej nowej skorupy….

Może dodać tylko sił...

bo czujesz przecież  równie ze Twe zamki i futryny są bardzo solidne co dzień wzmacniane przez pozytywne emocje.

I dziś dając sobie  prawo do tego, by wierzyć we własne siły.

Z  pełnym przyzwoleniem by ujrzeć ile trudno w to wszystko włożyłaś.

Niczym mantrę recytujesz “wygrałam swoje życie”,

i w chwilach zwątpienia podnosisz głowę do góry.

Idziesz dalej

Jeden przystanek  czy zakręt nie oznacza,że zbaczyłaś  z odpowiedniego kursu…